Zwykle, gdy balans bieli, parametry temperatury i odcienia są mapowane do pozycji na Planckian Locus, tj. temperatury ciała doskonale czarnego, a Delta uv na odpowiedniej linii izo-temperatury normalnej odpowiednio do Planckian Locus.

Na poniższym diagramie chromatyczności UCS 1960 CIE 1960, Planckian Locus to zakrzywiona linia w środku, a linie izo-temperatury to linie przecinające go i prostopadłe do niego.

Jeśli wyobrazisz sobie parametry temperatury i odcienia definiujące współrzędne na tym diagramie, otrzymane kolory powinny mieć sens: temperatura powoduje, że kolory wahają się od niebieskiego do pomarańczowego, odcień od zielonego do purpurowego, chociaż zmienia się to w zależności od temperatury.

Kolory wzdłuż osi temperatury barwowej zostały „wybrane”, ponieważ są to kolory, które promieniują ciała czarne w miarę wzrostu temperatury. Obejmuje to wszystko, od rozgrzanych metali po powierzchnie gwiazd, łącznie z naszym Słońcem. Prawie wszystkie silne źródła światła występujące w naturze emitują światło gdzieś wzdłuż lub bardzo blisko osi temperatury barwowej. Oznaczamy kolory wzdłuż tej linii na podstawie temperatury, do której czarne ciało musi zostać podgrzane, aby świeciło w tym kolorze.

Używamy skali temperatur stworzonej przez Sir Williama Thomsona, 1. Barona Kelvina, OM, GCVO, PC, PRS, FRSE. Zwany królewskim tytułem Lorda Kelvina, był matematykiem i naukowcem, który stworzył skalę temperatury, która umieszcza znak „zerowy” na zera absolutnego, teoretycznym punkcie temperatury, w którym ustaje wszelki ruch molekularny, i używa jednostek tej samej wielkości co Skala Celsjusza. 0 K jest równe -273,15 ° C. 0 ° C jest równe 273,15 K.

Przez większość historii ludzkości nawet prymitywne sztuczne źródła światła, takie jak pochodnie i lampy naftowe, emitowały światło w skali Kelvina. Dzieje się tak, ponieważ większość źródeł paliwa w rzeczywistości nie świeci bardzo jasno podczas spalania, ale gazy i opary emitowane przez źródło paliwa podczas podgrzewania palą się i świecą bardzo jasno. Wczesne źródła światła elektrycznego wykorzystywały metale podgrzane do żarzącej się temperatury do wytwarzania światła. Ponieważ użyte metale są promiennikami ciała doskonale czarnego, emitują one również światło wzdłuż skali temperatury barwowej. Nazywamy to żarzącymi się źródłami światła.

Jednak we współczesnym świecie mamy do czynienia z wieloma źródłami światła, które nie są naturalne i nie mieszczą się w skali Kelvina. Oś, która jest mniej więcej prostopadła do osi temperatury barwowej, to oś Magenta ← → Zielony. Jest to często nazywane dopasowaniem „odcienia” lub „odcienia”. Przedstawiono to na powyższej ilustracji za pomocą jaśniejszych szarych skrótów wzdłuż osi temperatury barwowej. Wiele sztucznych źródeł światła, szczególnie tych zaprojektowanych głównie do wykorzystywania niewielkich ilości energii, znajduje się w znacznej odległości od kolorów emitowanych przez promienniki ciała czarnego na osi temperatury barwowej Niebieski ← → Bursztynowy.

Więc oprócz dostosowując temperaturę barwową, aby skompensować nasze źródło światła, musimy również kompensować wzdłuż osi odcienia. Wiele aparatów nazywa to korektą balansu bieli .

Na przykład, oprócz temperatury barwowej około 3700 K, tradycyjne żarówki fluorescencyjne emitują również zielony odcień wzdłuż zielonej ← → osi purpurowej i wymaga korekty w kierunku magenty. Z drugiej strony, wiele popularnych lamp scenicznych LED występujących w małych klubach ma temperaturę około 3700 K, ale ma zdecydowanie purpurowy odcień, który wymaga kompensacji w kierunku zieleni wzdłuż zielonej ← → osi magenty. Oba rodzaje światła mają tę samą podstawową temperaturę barwową, ale wyglądają zupełnie inaczej bez kompensacji na osi zieleni ← → magenty, która jest w przybliżeniu prostopadła do osi temperatury barwowej niebieskiej ← → bursztynowej.

Oprócz korekcji kolorów na dwie części wymiarów zamiast tylko jednego, istnieje również problem, że wiele sztucznych źródeł światła nie emituje pełnego spektrum światła widzialnego.

Większość naturalnych źródeł światła tak. Słońce widziane z powierzchni Ziemi w pogodny dzień może być wyśrodkowane na około 5500 K, ale w świetle słonecznym znajduje się przynajmniej niewielka część całego widzialnego widma. Słońce emituje jeszcze więcej promieniowania elektromagnetycznego niż to, co możemy zobaczyć i zmierzyć z powierzchni Ziemi. Atmosfera ziemska odbija i pochłania część energii wypromieniowanej przez nasze słońce, dzięki czemu łatwiej przepuszcza to, co nazywamy światłem widzialnym. (Oczywiście powodem, dla którego nazywamy to „światłem widzialnym”, jest to, że wyewoluowaliśmy, aby być wizualnie wrażliwi na długości fal promieniowania elektromagnetycznego, w których atmosfera, w której ewoluowaliśmy, pozwala przejść najłatwiej!)

Gdy używamy tylko sztuczne źródła światła, które nie dają szerokiego spektrum światła, pewnych kolorów nie możemy odtworzyć. Dzieje się tak, ponieważ nie ma światła o odpowiedniej długości fali, aby odbijać się od naszego obiektu w tym kolorze. W takim oświetleniu bardzo przydatne są niestandardowe balanse bieli. W takich przypadkach może być konieczne użycie narzędzia HSL (Hue-Saturation-Luminance) w przetwarzaniu końcowym, aby usunąć dominantę barwną.

Rzemieślnik zajmujący się obróbką metali, szkła, ceramiki i tym podobnych, podgrzewa swoje materiały, aż zaczną świecić światłem. Ci rzemieślnicy od wieków łączą temperaturę ze świecącym kolorem. Ogrzane obiekty najpierw świecą na czerwono w temperaturze 930 ° F = 500 ° C = 770K. Wraz ze wzrostem temperatury świecący kolor zmienia się w krwistoczerwony, wiśniowy, łososiowy, pomarańczowy, żółty, biały i ostatecznie niebiesko-biały. Nauka używa skali temperatury Kalvina, aby ten związek uhonorował Lorda Kalvina, brytyjskiego fizyka, laureata Nagrody Nobla.

Światło słoneczne jest określone jako 6400K. Klisze fotograficzne przeznaczone do użytku w warunkach światła słonecznego i lampy, które naśladują światło słoneczne, są dostrojone do tej temperatury barwowej. Filmy i lampy do studia ustawiono na 3200K i 3400K.

Krótka odpowiedź brzmi: fotografia stara się tworzyć wierne obrazy. Aby to osiągnąć, filmy, a teraz obrazowanie cyfrowe, wytwarzają swoje urządzenia tak, aby odtwarzały reakcję miszmaszu ludzkiego oka / mózgu.

W jaki sposób niebieski (-) do żółtego (+) to oś a, a zielony (-) do czerwonego (+) to oś b przestrzeni kolorów Lab (patrz https: // pl. wikipedia.org/wiki/CIELAB_color_space). Trzecia oś to „lekkość”, od czerni do bieli lub intensywność. Potrafi precyzyjnie korygować balans bieli.

Nie mogę dokładnie powiedzieć, dlaczego wybrano go dla temperatury i odcienia balansu bieli, ale myślę, że nie ma lepszego wyboru. Jest zbliżony do ludzkiego wzroku i jest niezależny od urządzenia (RGB jest zależne od urządzenia).

Nazywa się to balansem kolorów:

Pozwala to na dostosowanie obrazu w obszarach cienia, półcienia lub podświetlenia dla koloru czerwonego-cyjanowego, zielono-magenta lub równowaga niebiesko-żółta.